Michał Kozal urodził się 25 września 1893 roku. Pochodził z Nowego Folwarku, położonym w powiecie krotoszyńskim na terenie Wielkopolski. Pochodził z rodziny rolników Jana i Marianny z domu Płaczek. W 1905 roku, po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Kobiernie koło Krotoszyna, wstąpił do niemieckojęzycznego krotoszyńskiego gimnazjum. Działał tam w tajnym Towarzystwie im. Tomasza Zana, o charakterze patriotyczno-samokształceniowym. W 1905 roku jako uczeń trzeciej klasy wziął udział w strajku szkolnym, który wybuchł w Wielkopolsce przeciwko przymusowej germanizacji i nauczaniu w języku niemieckim. W 1914 roku zdał egzamin maturalny i ze względu na dobre wyniki w nauce otrzymał ofertę uzyskania stypendium na dalsze studia od pruskiego rządu. Propozycję odrzucił i wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu, gdzie ukończył kurs teoretyczny, a ostatni rok, kurs praktyczny, ukończył w seminarium w Gnieźnie. 23 lutego 1918 w archikatedrze gnieźnieńskiej Michał Kozal otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Wilhelma Kloske.

Jako prezbiter pełnił przez dwa lata obowiązki wikariusza parafii w Kościelcu koło Inowrocławia, a następnie przeniesiono go do parafii w Pobiedziskach. 1 czerwca 1920 roku został administratorem parafii św. Mikołaja w Krostkowie, gdzie zaangażował się na rzecz ludności w czasie odzyskania przez Polskę niepodległości. Angażował się w działalność społeczną i reaktywował organizacje młodzieżowe. Działał w Towarzystwie Robotników i związanym z Akcją Katolicką Stowarzyszeniu Młodzieży Męskiej, a także współpracował z kołami Polskiego Czerwonego Krzyża. Dzięki jego inicjatywie, w 1923 roku, prymas Polski kardynał Edmund Dalbor utworzył parafię w Białośliwiu. Następnie w kwietniu tego roku został mianowany prefektem w bydgoskim Miejskim Katolickim Żeńskim Gimnazjum Humanistycznym. Pracował tam jako katecheta i pedagog. Sprawował również posługę moderatora Sodalicji Mariańskiej oraz prefekta kaplicy przy schronisku dla niewidomych, gdzie był również był katechetą i tyflopedagogiem. 1 listopada 1927 roku Prymas Polski kardynał August Hlond, powierzył mu obowiązki ojca duchowego w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Odpowiedzialność za powierzone mu zadania w seminarium, gdzie był wykładowcą teologii fundamentalnej i liturgiki oraz wychowawcą kleryków zaowocowały powierzeniem mu 25 września 1929 funkcji rektora uczelni. Trzy lata później, w 1932 roku Prymas August Hlond wyjednał mu w Stolicy Apostolskiej nominację na szambelana papieskiego.

W czerwcu 1939 roku w Nuncjaturze Papieskiej w Warszawie, dowiedział się o nominacji przez papieża Piusa XII na tytularnego biskupa Lappy i biskupa pomocniczego diecezji włocławskiej, którą objął 13 sierpnia w katedrze z rąk biskupa Karola Radońskiego. Po wybuchu II wojny światowej pełnił posługę duchową mieszkańcom Włocławka, opatrywał rannych, przemawiał do opuszczonych i nieszczęśliwych. Po wyjeździe we wrześniu za granicę bp Karola Radońskiego przejął jego obowiązki.

7 listopada 1939 roku aresztowano wszystkich włocławskich duchownych i alumnów. Niemcy osadzili ich w więzieniu miejskim, zamykając ich w kaplicy więziennej, a bp Kozala w izolatce. Następnie 16 stycznia 1940 Michał Kozal został przewieziony z włocławskiego więzienia do przejściowego obozu, pocysterskiego klasztoru w Lądzie nad Wartą. 3 kwietnia 1941 roku biskup Kozal wraz z innymi księżmi został przewieziony do więzienia w Inowrocławiu, a potem do więzienia w Poznaniu, Berlina, Halle, Weimaru i Norymbergi.

25 kwietnia 1941 osadzono go w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie otrzymał nr obozowy 24544. Tam z powodu wycieńczenia i głodu zachorował na tyfus. 17 stycznia jego stan znacznie się pogorszył i skierowano go do obozowego rewiru dla chorych. 26 stycznia 1943 pielęgniarz Josef Spiess dał mu w rękę śmiercionośny zastrzyk z fenolu. Cztery dni później 30 stycznia jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium. Po uwolnieniu z Dachau, latem 1945, ks. kanonik Bolesław Kunka z Włocławka opracował memoriał o męczeńskim życiu biskupa Michała Kozala, który został przesłany do Rzymu z prośbą o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. 8 października 1960 na mocy specjalnego indultu prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego rozpoczęto diecezjalny proces informacyjny dla stwierdzenia świętości życia bpa Michała Kozala. 14 czerwca 1987 został beatyfikowany w Warszawie podczas uroczystej mszy świętej, zamykającej II Krajowy Kongres Eucharystyczny przez papieża Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Polski.