Aleksander Woźny rodził się 25 czerwca 1910 r. w Uzarzewie pod Poznaniem. Po ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu wstąpił do Seminarium Duchownego w Gnieźnie, kontynuując później naukę w Seminarium Duchownym w Poznaniu. W 1933 roku przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską w parafii św. Stanisława Kostki w Poznaniu, następnie w parafii archikatedralnej w Poznaniu. W 1938 roku został mianowany wikariuszem w Borku, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. 12 marca 1940 r. został aresztowany przez Niemców i uwięziony w Bruczkowie, później w Buchenwaldzie. W grudniu został przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Dachau. 20 sierpnia 1945 roku wrócił do Poznania i został administratorem parafii pw. św. Jana Kantego. Rozpoczął organizację życia parafii i kościoła. W 1950 roku aresztowali go komuniści i skazali na rok więzienia. Na poczet orzeczonej kary zaliczono mu okres tymczasowego aresztowania. Od początku jego działalność duszpasterską w parafii św. Jana Kantego przenikał duch odnowy życia religijnego. Był spowiednikiem i kierownikiem duchowym wielu osób. Na początku lat siedemdziesiątych podjął starania o budowę nowego domu parafialnego i kościoła. Zmarł 21 sierpnia 1983 r. w szpitalu przy ul. Lutyckiej, pozostawiając pamięć o swoim świętobliwym życiu i niezwykłej gorliwości kapłańskiej, a także szereg nauk spisanych przez wiernych, a po latach wydanych drukiem.