Urodzony w Ociążu pod Ostrowem Wielkopolskim, 24 czerwca 1911r., jako najmłodszy z dzieci kamerdynera w miejscowym dworze. Wychowywał się w ubóstwie, w trudnych warunkach, ale w atmosferze głęboko religijnej i rodzinnej. Po złożeniu matury zgłosił się do seminarium duchownego. Z powodu unii archidiecezji gnieźnieńskiej z poznańską, swoją formację odbywał w obu stolicach arcybiskupich. Wakacyjne opinie o alumnie mówią o młodzieńcu pobożnym i skromnym, zamkniętym w sobie, chętnie pomagającym przy ołtarzu, unikającym rozrywek. Z okresu seminarium znamy taką krótką opinię o kleryku Mączkowskim: ,,Średnio zdolny. Pilny. Spokojny i zamknięty”. Trudna sytuacja rodzinna (w tym śmierć ojca) sprawiła, że Władysław z trudem zdołał ukończyć seminarium. Stypendium naukowe musiał przeznaczyć na spłatę długów związanych z czesnym. Dodatkowo miał słabe zdrowie. Mimo przeszkód 22 maja 1937 r. w katedrze poznańskiej przyjął święcenia kapłańskie i został skierowany na swoją pierwszą placówkę do wiejskiej parafii Słupy, gdzie posługiwał dwa lata, potem został przeniesiony do Szubina – tam zastała go wojna. Po uwięzieniu tamtejszego proboszcza ukrywał się w domach parafian, posługując potrzebującym. Na polecenie władz duchownych objął jako administrator parafię Łubowo k. Gniezna. Ks. Mączkowski był postrzegany jako kapłan-asceta, szczególnie ceniony był jako kaznodzieja i spowiednik. 26 sierpnia 1940 r. został aresztowany- trafił do obozu w Dachau, gdzie nadano mu numer 22760. W obozie zachowywał pogodę ducha i wszystkich przepełniał nadzieją, że przyjdą lepsze dni. Sumiennie wypełniał każdą pracę, do której był przymuszany, czasem pracując więcej aniżeli inni. Wycieńczonego organizmu nie udało się w końcu uratować. Ks. Władysław Mączkowski zmarł 20 sierpnia 1942 r., ciesząc się, że spotka Pana i pocieszając współwięźniów swoją pogodą ducha i niegasnącą nadzieją. Wyniesiony na ołtarze w grupie 108 błogosławionych Męczenników II wojny światowej, 13 czerwca 1999 r. w Warszawie, przez św. Jana Pawła II.