Narcyz Putz urodził się 28 października 1877 roku w Sierakowie. Po ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu wstąpił do seminarium duchownego. Formację odbywał w Gnieźnie i Poznaniu. Święcenia kapłańskie przyjął 15 grudnia 1901 roku w Archikatedrze Gnieźnieńskiej. Zostaje posłany do pracy duszpasterskiej w Boruszynie, a następnie do Szamotuł. W 1913 roku został administratorem parafii we Wronkach, a od 1915 roku był proboszczem w parafii Mądre koło Środy Wielkopolskiej. W 1918 roku został proboszczem w parafii w Ludzisku koło Inowrocławia. W 1920 roku kard. Edmund Dalbor skierował go do pracy duszpasterskiej w bydgoskiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa, której został pierwszym proboszczem. W 1925 roku został mianowany proboszczem parafii pw. św. Wojciecha w Poznaniu. Aktywnie uczestniczył w życiu społecznym. Przyczynił się do powstania trzech parafii oraz zainicjował budowę nowej świątyni na Sołaczu. Gdy wybuchła II wojna światowa zostaje aresztowany przez Gestapo. Zostaje umieszczony w Forcie VII. 4 kwietnia 1940 został przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Ks. Putz zachorował na zapalenie płuc. Zmarł, opatrzony na drogę do wieczności, w szpitalu obozowym 4.12.1942 roku o g. 20.15., w pierwszy czwartek miesiąca. Ciało spalono w miejscowym krematorium 8.12.1942 roku w święto Niepokalanego Poczęcia NMP. Został beatyfikowany w 1999 roku przez św. Jana Pawła II wśród 108 męczenników II wojny światowej.