Urodził się 2 czerwca 1887 roku w Poznaniu, jako syn Stanisława (urzędnika kolejowego) i Elżbiety z Kinowskich. Uczęszczał do szkół w Inowrocławiu (Królewskie Gimnazjum Męskie), Kostrzynie, Kwidzynie i Lipsku. W 1907 roku zdał egzamin dojrzałości. Podjął następnie studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie przyjął 22 stycznia 1911 roku. Został skierowany do Saksonii, aby pełnić posługę kapłańską wśród polskich emigrantów, prowadził m.in. aktywną działalność w Bractwie św. Wojciecha w Saksonii. Po powrocie w 1916 roku pracował w parafiach w Poznaniu-Głuszynie (wikariusz), w Starołęce (administrator), w Ceradzu Kościelnym (proboszcz w 1922) i w Ostrowie Wielkopolskim (proboszcz od 1922). W 1924 roku został dziekanem dekanatu ostrowskiego, kontynuował jednocześnie studia uzupełniające z historii i pedagogiki na Uniwersytecie Poznańskim oraz z teologii moralnej na Uniwersytecie Warszawskim. W 1928 roku uzyskał magisterium, rok później doktorat na podstawie pracy –Przeszkody społeczne dla wolności woli. W 1927 roku został Filistrem honorowym poznańskiej Korporacji Magna-Polonia. W grudniu 1928 roku został przez prymasa Augusta Hlonda mianowany wykładowcą teologii pastoralnej i rektorem w Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. Obowiązki rektora pełnił do września 1935 roku. W ostatnich latach życia poważnie chorował na gruźlicę oraz cukrzycę.  

Był aktywnym działaczem społecznym. Udzielał się m.in. w Towarzystwie Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych oraz Towarzystwie Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego. Był inicjatorem wzniesienia pomnika kardynała Ledóchowskiego w Ostrowie Wielkopolskim. Redagował pisma „Dzwon Misyjny” i „Wiadomości Parafialne”. Podobno dwukrotnie odmówił przyjęcia nominacji biskupiej, został natomiast w lutym 1930 roku papieskim prałatem. Był znanym kaznodzieją, część jego kazań ukazała się drukiem (m.in. Znaczenie papiestwa jako siły moralnej w życiu ludzkości. Kazanie na 10-lecie pontyfikatu Piusa XI, (1932); ponadto: Nauka katolicka o małżeństwie, Instrukcja duszpasterska dla oblubieńców (1930), Sakrament małżeństwa podstawą rodziny chrześcijańskiej (1931), Duszpasterstwo więzienne (1934), Droga krzyżowa dla kapłanów (1939). Przypisywano mu szczególne zdolności w nawracaniu grzeszników.

Ks. Rolewski zmarł 13 marca 1936 roku w Poznaniu. Został pochowany początkowo na cmentarzu katedralnym w Poznaniu, a w 1966 roku spoczął w konkatedrze pw. św. Stanisława Biskupa w Ostrowie Wielkopolskim.